Άϊ Σατύρ
 |
Σκεψοδιάρροιες |
Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι θα συμφωνείτε πλέον για την διττή φύση του κόσμου μας. Πόσοι όμως από σας σκεφτήκατε πως κάθε φορά που πατάτε το κλικ σε κάποιο link είναι σαν να χειροκροτάτε μπρος στο ταπί του κικ - μπόξιγκ ενός Θεού και ενός Σατανά ; Από πόσους πέρασε η ιδέα πως η αέναη μάχη του καλού και του κακού συνεχίζεται, όχι μόνον ως φιλοσοφικό απόφθεγμα μιας κουλτουριάρικης συζήτησης, αλλά και ως ενστικτώδης μηχανική κίνηση των πλήκτρων του ηλεκτρονικού σας παράδεισου ; Ε, λοιπόν, ναι, κι όμως αυτό συμβαίνει.
Aν ο δυϊσμός του φυσικού μας κόσμου, αντιμετωπιστεί από κάποιους ευφυείς ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίστηκε το δυαδικό σύστημα αρίθμησης στα μηχανάκια που έχετε μπροστά σας, τότε δεν αποκλείεται η ανθρωπότητα να εξελιχθεί και να βρει τελικά την εφαρμογή της στο σύμπαν. Το γεγονός πως η ίδια η βάση του συστήματος είναι εξαιρετικά απλή - παιδική , θα τολμούσα να πω - αν μη τι άλλο ; - θα πρέπει όλους μας κάποια στιγμή να μας υποψιάσει πως οι λύσεις των υπαρξιακών ή ψυχογεννετικών μας προβλημάτων, θα έρθουν από μια εξαιρετικά συνδιαστική και υπολογιστική εφαρμογή που θα βασίζεται όμως στο "παιδαριώδες" και ενστικτώδες ΝΑΙ ή ΌΧΙ των πιτσιρικάδων και της 8χρονης ανιψιάς μου. Ε; Πως να φαίνεται άραγε αυτό στην τετράγωνη λογική ενός αναποφάσιστου και χαμένου ανθρώπου ; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως οι ενήλικες - κι εγώ μαζί τους δηλ. δεν εξαιρούμαι - από πλευράς συναισθημάτων είναι ελάχιστα πιο προχωρημένοι από τους μπαμπουϊνους. Είναι χιμπατζήδες με μπουλντόζες, πίθηκοι με βόμβες. Είναι επικίνδυνη κατάσταση, αλλά δεν πειράζει : ο κίνδυνος είναι το άρωμα της αλλαγής, ενώ η αλλαγή είναι το επάγγελμα του μέλλοντος.
H φυλή των ενιλήκων κανίβαλων γονέων, χρόνια τώρα ερεθίζεται στις εικόνες ενός παιδιού "που θα μεγαλώσει σωστά και θα γίνει άξιος άνθρωπος στην κοινωνία". Κι ενώ ο Γκιμπράν λέει "τα παιδιά σας, δεν είναι παιδιά σας", αυτή η φυλή φτιάχνει σούπα με μυαλά 10χρονων και σερβίρει το ίδιο πιάτο στην ανθρωπότητα εδώ και αιώνες.
Tο πρόβλημα - πρόβλημα ; - της καθ' εαυτού υπαρξιακής γενεσιολογίας του εν δυνάμει εγωισμού, ταλανίζει - ως φαίνεται - ακόμη και όσους διακυρήττουν μετά βαϊων και κλάδων τις ηλεκτρολυτικές ιδιότητες της Αγάπης. Και τούτο, είναι απολύτως σύμφωνο με τις ακάλυπτες 6μηνες επιταγές των προσυπογραφούντων "εγώ" που μοιράζονται απλόχερα από την ίδια την φυσαλίδα της κυψέλης που ονομάζεται "'Oν".
Η ύπαρξη, στόμα έχει και μιλιά δεν έχει. Αναρρωτιέμαι : Μπας και κάποιος της επέβαλε - δια της βίας - την μούγκα ; Πες τα κυρία μου, μην ντρέπεσε ! Κι εμείς αυτιά έχουμε και ακοή δεν έχουμε...
Στην τωρινή μου ενσάρκωση - σ' αυτήν που βλέπω δηλ. στον καθρέφτη της τουαλέττας μου κάθε πρωί και που μετράει 32 καλοκαίρια - συνάντησα - ως στιγμής - έναν μονάχα άνθρωπο, μοναδικό στο είδος του, στον οποίο δώθηκε το δικαίωμα να μπορεί να κάνει "κάτι" σε μένα, να μπορεί να κάνει "κάτι" για μένα. Το δικαίωμα αυτό παραχωρήθηκε αυτοβούλως & αυτόφορα από την Αυτού Μεγαλειότης Αγάπη και κουβέντα δεν είπα γι' αυτό. Του δώθηκε επιπλέον η χαρά του respect μου, η αλμύρα από ένα δάκρυ, η Πίστη ενός υπηρέτη δύο αφεντάδων και η ευκαιρία να ξελασπώσει ό,τι πιθανόν να βαλτώνει στον βούρκο της αναξιότητάς μου.
Από αυτήν την στιγμή και μετά, δηλώνω απεριφράστως, πως ότι πήρε αυτός ο άνθρωπος, βρίσκομαι τώρα στην ευχάριστη θέση να διαπιστώνω πως αφαιρείται. Το περίεργο είναι πως και πάλι, η άρση του δικαιώματος γίνεται αυτοβούλως και αυτόφορα, από την ίδια την Αγάπη. Συνεπώς, που να 'βρω λόγια να μιλήσω ; Που να 'βρω δρόμο να σταθώ ; Που να 'βρω Γη να ξαποστάσω και που κρεβάτι να στρωθώ ; (ως στιγμής)
Είναι αδύνατον πλέον για μένα να μην "λερώσω" οποιαδήποτε σκέψη μου, φράση μου ή εκφραστική "πλάκα" μου με λίγο χιούμορ ή με την δυναμική της αρχαϊκής σατυρικότητας που διδάχθηκα από την ίδια την ζωή μου ως τώρα ή από την ίδια την παρατήρηση της ματαιότητάς μου.
Πολλές φορές αυτό παρερμηνεύεται από τους συνομιλητές μου ή τους αναγνώστες μου. Τι να πω ; Ας πρόσεχαν.
Αν όπως ισχυρίζεται ο Τέρενς Μακένα, ο κόσμος αποτελείται από την γλώσσα, ο συγγραφέας έχει υποχρέωση να αναβιώσει την περιέργεια των λεκτικών ακροβατισμών και να την παραδώσει "ξεδιάντρωπα", τσίτσιδη και ακατέργαστη στις νοητικές "μηχανές του κιμά" των αναγνωστών του.
Ξέρετε πολλούς που να μπορούν να το κάνουν αυτό ;
Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς έρωτα. Δεν μπορώ επίσης να φανταστώ την γλώσσα μου άδεια από εκείνους τους μηχανισμούς της ερωτικής της διάθεσης. Η εκφραστικότητα των φράσεων που ενίοτε χρησιμοποιώ είναι επειδή το τσίγκλισμα της βελόνας του ξεβράκωτου Θεού είναι πολύ περισσότερο "αισθαντικό" στους δικούς μου γλωσσικούς αδένες. Ίσως.
Η ζωή μας είναι ερωτική. Θέλουμε δεν θέλουμε, η εμφάνιση του ερωτισμού - που δεν είναι απαραίτητο να εκφράζεται μέσα από την σεξουαλικότητα - γίνεται σε κάθε δευτερόλεπτο αισθητή και η "εσωτερική φλόγα" για την οποία γίνεται λόγος στον μυστικισμό εμπεριέχει οργιακές καταστάσεις Διονυσιακής μέθης και συνουσίας των πραγμάτων.
Συμφωνώ απολύτως λοιπόν με την στιχογραφία του Μπάρυ Γουάϊτ, του Χούλιο Ιγκλέσιας και του Γιαννάκη του Πάριου.
Το να πιάσεις κουβέντα με τον καπ'ταν Χάρο μια ολόκληρη μέρα, ε, δεν είναι και το καλύτερο που θα μπορούσε να σου συμβεί. Θα βαρεθείς δηλ. όχι τίποτ' άλλο. Συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Πολλοί λένε πως η ψυχή ενός ανθρώπου δικού σου δεν φεύγει αν ο ίδιος σε νιώθει κοντά του. Με τον πατέρα μου συνέβει το αντίθετο, μιας και όσο ήμουν στο μπαλκόνι του νοσοκομείου είχε το μάτι του γαρίδα που λέμε. Μόλις ανταποκρίθηκα στο κάλεσμά του και τον έπιασα από τις μασχάλες για να τον σηκώσω, βζζζιιιγγγκκκκ η ενέργεια εξαπολύθηκε στο άπειρο κι άντε τώρα τρέχα να την συμμαζέψεις.
Για την περίπτωση που υπάρχει κανείς που δεν το έχει προσέξει, ο μικρός μας πλανήτης είναι tres αλλόκοτος. Ένα μέρος της αλλόκοτης τρέλας μας είναι βίαιο και φρικτό, καλύπτοντας το φάσμα από την πλήρη άνθηση του πολέμου και της γενοκτονίας μέχρι τα κρυφά μπουμπούκια του προσωπικού κακού που συνηθίζει να βάζει ο καπ'ταν Χάρος στα άλμπουμ του με τα αναμνηστικά από τις πόλεις και τα χωριά. Πολύ πιο διαδεδομένη - αλλά σαφώς πιο δύσκολο να αποτυπωθεί από τον σοβαρό καλλιτέχνη - είναι η μη απειλητική ποικιλία της αλλόκοτης τρέλας : το αλλόκοτο του εκκεντρικού, το τικ, η αντίφαση, η μισοκρυμμένη ιδιοσυγκρασία, η παθιασμένη παρόρμηση που όταν ικανοποιηθεί, δίνει ένα νέο, παράξενο στροβίλισμα στην καρδιά.
Ο καπετάνιος μου έδειξε το άλμπουμ του. Το βρήκα αρκετά φουτουριστικό και λιγάκι μπλαζέ.
Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις πως ο Λάντεν ζει και βασιλεύει. Αλλά για μισό λεπτό : για' δεν κάνεις εσύ τον τρομοκράτη να σε κυνηγάω εγώ ;
O έξυπνος άνθρωπος όταν συνειδητοποιήσει το σφάλμα του, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να το αποδεχθεί. Αυτό, θα τον γλιτώσει από πολλές σκοτούρες. Μετά, θα πρέπει να το αφήσει να υπάρξει μέσα του, χωρίς να ασχοληθεί μαζί του. Αυτό, θα τον γλιτώσει από το να επαναλάβει το ίδιο...
Έτσι είμαι όμως. Τι μπορώ να κάνω γι’ αυτό ; Αν ο άνθρωπος προσπαθήσει να αλλάξει αυτό που είναι θα γίνει κάτι άλλο και κανείς δεν ξέρει αν ο καθρέφτης του το επόμενο πρωί, θα του χαμογελάσει ή θα τον φτύσει κατάμουτρα. Οι πιθανότητες που έχει να συμβεί μια εκ βάθους αλλαγή του "είναι" ενός ανθρώπου είναι ίδιες με τις πιθανότητες που έχει ένα μινόρε να γίνει ματζόρε. Κι αν αυτό φαίνεται σαν ευρηματικό ηχητικό κομπλιμέντο ενός μουσικού έναντι στην πολυμορφία των μουσικών ηχοχρωμάτων, για τον άνθρωπο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο γιατί εμπεριέχει το μυστήριο της αβεβαιότητας.
Η μουσική της ψυχολογικής μου μπάντας, ενίοτε χρησιμοποιεί τούτη την δυναμική εναλλαγής των κλιμάκων. Μπορεί ένα τραγούδι μου να ξεκινάει με μινόρε, υπάρχουν φορές που το ρεφρέν μου, το γράφω σε ματζόρε. Δεν υπάρχει λοιπόν, τίποτε να αλλάξω. Έτσι είμαι.
Στις κοινότητες των χάκερς, επικρατεί - όσο κι αν αυτό φαίνεται οξύμωρο- μια βαθιά και μυστικοπαθής πεποίθηση σεβασμού. Κανένας χάκερ δεν εισβάλλει σε σύστημα που το έχει «σπάσει» κάποιος άλλος χάκερ. Αυτό είναι άγραφος νόμος, και όσοι ανήκουν σε ανάλογες κοινότητες το γνωρίζουν πολύ καλά. Οι χάκερς είναι λειτουργικοί άνθρωποι, πανέξυπνοι και πανούργοι, και διακατέχονται από την λαοφιλή σοφία του «Μη φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν, γιατί θα βρεις το μπελά σου.» Έχουν δε, πολλούς και ιδιαίτερα ευφυής τρόπους να κοινοποιούν αυτό το μπάνερ τους, και είναι ιδιαίτερα προσεχτικοί και επιλεκτικοί στον χρόνο που θα γίνει αυτό. Μια τηλεφωνική κλίση μεταφοράς διανευρολογικών δεδομένων, θα μπορούσε για κάποιον χάκερ να αποτελέσει δήλωση παρουσίας του και υπενθύμιση της ιδιότητάς του, χωρίς ο ίδιος να αγγίξει ούτε ένα πλήκτρο από το πληκτρολόγιο του. Οι χάκερς επιλέγουν τους «στόχους» τους, με τον ίδιο τρόπο που επιλέγεις μια γκόμενα σ’ ένα μπαρ και αυτή η παθιασμένη τους κινητικότητα, αποτελεί γι’ αυτούς τον ενεργειακό συσσωρευτή τους. Κάθε μέρα, με τον ίδιο τρόπο που εμφανίζονται καινούργια γυναικεία μοντέλα μπροστά μας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο εμφανίζεται κι ένας χάκερ που θα ηλεκτριστεί από την προκλητικότητα ενός συστήματος και θα θελήσει να τρυπώσει στα άδυτά του, ρίχνοντας μέχρι και την τελευταία προστατευτική ασπίδα του «θύματος». Είναι παιχνίδι. Όπως όλα.
Μισώ την συνήθεια όπως ο διάολος το λιβάνι και όταν η καθημερινότητα δεν έχει να μου προσφέρει τίποτε, γίνομαι ο πιο μοναχικός και ο πιο ανόητος άνθρωπος του πλανήτη. Κι ενώ ψάχνω να βρω κάποιον που θα καταφέρει να αντέξει την ανοησία μου, γνωρίζω πως ό,τι κι αν του πω, στο τέλος η ασυνεννοησία θα είναι αυτή που θα κάνει την εμφάνισή της, επαληθεύοντας τον ίδιο μου τον εαυτό. Τότε, γιατί λοιπόν χάνω τον χρόνο μου ;
Είναι σας λέω, αρκετά βασανιστικό να διαπιστώνεις την αστάθειά σου. Από την άλλη, είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις, αν θες να απαγκιστρωθείς από αυτήν, γιατί η λυτρωτική συνειδητότητα του Ακατανόητου, είναι τελικά το μοναδικό αντίβαρο που θα εξισορροπήσει την ανθρώπινη ανισορροπία.
Καμιά φορά, να όπως τώρα, κάθομαι και σκέφτομαι πως το να μιλάς σε δύο γεμάτα, μεγάλα γυναικεία μάτια είναι πρόκληση. Η πρόκληση βέβαια δεν είναι της γυναίκας, αλλά το πιθανότερο είναι πως προέρχεται ντουγρού από την ίδια την ζωή. Το αστείο είναι πως ενώ έχεις την εντύπωση πως την «ψήνεις», σε ψήνει εκείνη. Είναι το λεγόμενο «ψηστήρι» ή «πρόλογος» και συνήθως σε τέτοιες «αναγνωριστικές» καταστάσεις, το ερωτικό νεφελώδες σύννεφο του καπνού της ψησταριάς έχει ήδη αρχίσει να φτάνει μέχρι τις οσφρητικές σου απολήξεις, πάλλοντας μέχρι και την τελευταία δηλ. τριχοειδής μουντζούρα της μύτης σου, γεγονός που θα έκανε ακόμη και τον Ηρακλή Πουαρό να αναθεωρήσει τις εγωπαθής του δηλώσεις περί οσφρητικής υπεροχής.
Η κατάσταση αυτή μπορεί να διατηρηθεί για αρκετό χρονικό διάστημα, στο οποίο η αύρα σου μετατρέπεται σε πυρηνικό αντιδραστήριο, ωσότου ένας εκ του ζευγαριού σπάσει το τζάμι του φάϊρ αλάρμ και ενεργοποιήσει τα σπρίγκλερς ενός φιλιού. Αντίθετα από ότι λέει η λαϊκή κουλτούρα, ένα φιλί δεν είναι ποτέ «καυτό». Εμπεριέχει την πυροσβεστική δράση των διακαών μας πόθων και δρα ως καταλύτης της ανισόρροπης φλυαρίας μας. Μας διακόπτει την λογοδιάρροια εξ’ αιτίας των αντι-οξειδωτικών του ιδιοτήτων και μας επιτρέπει να περάσουμε από την παραγωγή στην κατανάλωση του «ψητού» όταν ροδοκοκκινίσει. Τα ψητά, παρ’ ότι πως ταλαιπωρούνται από την καύση τους, στα βαθύτερα πυρίμαχα υποστρώματα της ύπαρξής του είναι σχεδόν βέβαιο πως χαίρονται.
Εγώ πάλι, αν αισθάνομαι κάποια χαρά, είναι επειδή διαπιστώνω πως τα «γυφτάκια» μου συνεχίσουν να παίρνουν την εκδίκησή τους και να μου υπενθυμίζουν πως οι επιθυμίες μου, όταν αυτές προέρχονται από την κρυστάλλινη καθαρότητα του αρχέγονου διπολικού μοντέλου, διατηρούν τις φυσικές μαγνητικές τους ιδιότητες χωρίς ποτέ να μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό για το οποίο υπάρχουν.
Σε τέτοιες παρεϊστικες ζευγαροειδής αναγνωριστικές καταστάσεις, δύσκολα μπορείς να διακρίνεις ποιος είναι ο «ψητάς» και ποιο είναι το «ψητό». Κοντολογίς, αν υποθέσουμε πως ένας «ψητάς» είναι δυο μεγάλα, γιομάτα και λαμπερά μάτια, ένα καλοσχηματισμένο στόμα με δυο ξεκάθαρα χείλη, τότε το «ψητό» είναι ένα δάκρυ, ένα χαμόγελο και ένα φιλί.
Πολύ με απασχόλησε αυτός ο τύπος που έστησε ένα τεράστιο κτιριακό συγκρότημα (αλά Μακεδονία Παλλάς) κοντά στο Ολυμπιακό στάδιο του Μονάχου, με αποκλειστικό σκοπό να φτιάξει ένα ιντερνάσιοναλ οίκο ανοχής κατά την διάρκεια των αγώνων του Μουντιάλ 2006. Είπαν, πως ο κάθε σεξοχαρμάνης, θα μπορεί έναντι 75 ευρώ, να ικανοποιεί τις ορμονίσιες αναταραχές του, με οποιαδήποτε από τις 120 μουλτιλιγκουαφόν κοπέλες που θα εργάζονται εκεί, για όσο χρόνο θέλει, μέχρι δηλ. να στεγνώσει από το πολύ στύψιμο. Επίσης λέγεται πως στην λίστα των «καλυτέρων» εργαζομένων κοριτσιών, έρχονται πρώτες παρακαλώ οι Ελληνίδες! Είπατε τίποτα ;
Ένα πράγμα χαρακτηρίζει τις Ελληνίδες και λέγεται : «Υστερία». Δεν το βρίσκω διόλου κακό αν σκεφτούμε πως τούτο το χαρακτηριστικό, υπήρξε ίσως τροχοπέδη για να δοξαστούν στο παρελθόν. Καλού κακού όμως, έχετέ το και αυτό υπ’ όψιν σας. Στο μέλλον.
Ζητώ γυναίκα με Δείκτη Νοημοσύνης (ΙQ) άνω του 130, καλλιεργημένη και χωρίς ψυχολογικές διαταραχές. Να είναι όμορφη, αν και η εσωτερική ομορφιά είναι πιο σημαντικό πράγμα, αλλά να μην έχει τρίτα πόδια, τρίτα μάτια, φτερά ή μυτερά αφτιά και να μην φοράει μαγικά μενταγιόν. Είμαι πάρα πολύ μόνος και σας παρακαλώ να με βοηθήσετε...
Σαϊνια μου, ποτέ σας δεν θα καταλάβετε πως ακόμη και στην πορδή μιας κολπικής αναταραχής εμπεριέχεται η Αποκάλυψη του Ιωάννη
Έχω βάσιμες & ισχυρές ενδείξεις πως στη Νέα Ακρόπολη γίνεται δηλ. συστηματική προσέγγιση του "Εγώ". Το θέμα είναι για ποιον. Για σένα ή γι' αυτούς ;
Πολύ τεστ ντράϊβ ρε παιδί μου και πολύ μάλτιπλ τσόϊς. Ψυχολόγε, ψυχολόγε, είσαι εδώ ; Το έχω ξαναπεί : Αν το "εγώ" δεν είναι "εδώ", το "εδώ" δεν είμαι "εγώ". Γυρίστε τώρα στις θέσεις σας...
Μερικές φορές γελάω όταν σκέφτομαι πως ο σημερινός άνθρωπος έχει καταφέρει να λειτουργεί ακόμη και κατά την διάρκεια μιας ερωτικής συνεύρεσης, ακριβώς όπως λειτουργεί ένας φούρνος μικροκυμάτων. Ο χρονοδιακόπτης της επιθυμίας στρέφεται αναλόγως της ποθητής διάρκειας και το κατεψυγμένο προϊόν της ηδονής περιστρέφεται κυκλικά γύρω από τον εαυτό του, εντός πλαστικού τάπερ με τα διάκριτα ραβδογραφήματα του Ευρωπαϊκού οίκου κατασκευής του. Ντρριιινννν! Έτοιμο...
Έχω φτιάξει μέχρι και για την χυλόπιτα τραγούδι. Και τώρα κάθομαι εδώ, σκεπτόμενος πως αν μπορείς ακόμη και μέσα από μια χυλόπιτα, να βρεις υλικά για μια μηλόπιτα τότε είσαι γνήσιος γκαραντί απόγονος του Αδάμ και της Εύας, και όλοι οι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου, μιας και οι πρωτόπλαστοι ήταν οι πιο σικ σεφ αυτού το πανάρχαιου και πασίγνωστου εδέσματος. Άντε βρε, με τις υγείες μου.
Ψωνάρες μου, αν δεν αναστηλωθεί η φυσιολογία της κινητικής σας κατάστασης από την στατική και λατρευτική γεωδεσία του Αγίου Εθελοτύφλωνος, πως θα κινηθείτε μεταξύ της ποθούσας αντικειμενικότητας και της ποθούμενης υποκειμενικότητας ;
Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις πως ο πλέον αρμόδιος να απαντήσει στο ερώτημα "Τι είναι βούληση ; ", είναι ένας ηρωϊνομανής την ώρα που ντελιριάζεται υπό την έκρηξη της λευκής πυρηνικής του σκόνης... Ή ... ένα παλικάρι που στέκεται στο κύκλο της Ιθάκης, φωνάζοντας με όλο του το "είναι" : ΚΑΙ Ο ΤΑΔΕ ΕΙΝ' ΕΝΤΑΞΕΙ!!!
Με ανέλπιστη ευχαρίστηση δηλώνω πως κρατώ στα χέρια μου τον Μανδραγόρα ! Ενεφανίσθη με την σημερινή άμπωτη. Καθώς ελαττωνόταν η στάθμη των πλημμυρισμένων μου ψυχολογικών φρεατίων από την προχθεσινή μου επιληπτική κρίση, ο Μανδραγόρας ήρθε από μόνος του στα χέρια μου, ξεπλυμένος, στεγνωμένος και φρέσκος, έτοιμος με τις πεντακάθαρες ρίζες του να μπολιάσει τον κορμό της αέναης αναξιότητάς μου. Αμήν.
Κοντολογίς, μου την έχει βιδώσει που ενώ θέλω να φύγω, δεν τολμώ να ξεκουνήσω από τα βαλτόνερα της απραξίας μου. Τι διάολο μου συμβαίνει ; Μερικές φορές το μυαλό μου μοιάζει με καυτό τσίλι. Άλλες πάλι, όπως τούτη την ώρα που γράφω - ανάθεμά με κι αν ξέρω τι - με ξινισμένο ρυζόγαλο.
Κι όσο τα ιπτάμενα δελφίνια εκτελούν τα καλοκαιρινά τους δρομολόγια, τόσο τα σερνόμενα ρεζίλια της νεοελληνικής φάρας και φανφάρας, εκτελούν εμένα στο σαλόνι μου. Ο νους μου συνεχίζει να κάνει πεζοδρόμιο τριγύρω απ' τα μπορντέλα της λήθης, κι εγώ είμαι έτοιμος να του πληρώσω ό,τι μου ζητήσει για ένα γερό «πίσω» – κόλλημα στα γρήγορα. Τι να πεις ; Μνήμες είναι...
Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις πως έτσι και ο άνθρωπος κατανοήσει και αναγνωρίσει πως το όνομά του είναι λεγεώνα, δεν θα χρειάζεται πλέον να πηγαίνει στον κινηματογράφο για να δει την ερμηνεία του Ομάρ Σαρίφ στο "Ο Λώρενς της Αραβίας"...
Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις πως η ψυχή είναι η τελευταία ζαριά στο κουμάρι της ζωής. Θα επανέλθω ...